Tekens

Zoals ik al eerder aangaf, is er nog steeds contact mogelijk met onze overleden geliefden. Dit kan via verschillende kanalen, via onze dromen, via allerlei media zoals de radio, de televisie, via beelden die plots jouw pad kruisen en die jou onmiddellijk aan je geliefde doen denken, via liedjes, via getallen, via reclame, via dieren, in feite via al jouw zintuigen.

Op het moment dat je een teken krijgt, is dit wel zó toevallig dat je hier ábsoluut niet naast kan kijken, het is té bijzonder. Ik heb nooit beseft dat dit bestaat, tot na het verlies van mijn lieve dochter Sarah. Ik stond hier ábsoluut niet voor open maar het overkwam me, ik zag het, ik voelde het en het is intussen niet meer gestopt. En het voelt zó goed, het werkt zó helend. En het overkomt ons állemaal. Je moet er alleen een beetje voor open staan.

Ik vind de volgende spreuk dan ook zo toepasselijk:
“Zien is geloven, maar weet dat geloven ook zien is.”

Vanaf dat je weet hóe je moet kijken, kan je er niet meer naast kijken. Ik zal hierna 3 sterke tekens onder vorm van een kort fragmentje laten zien of horen waarbij ik wéét dat dit écht niet toevallig was maar dat er andere krachten aan het werk waren. Voor mij tekens vanuit het hiernamaals. Ik ben hier dan ook óngelooflijk dankbaar voor.

Veel kijk en luisterplezier.

Eerste fragment

Naar aanleiding van een eerder ontvangen teken, speelde ik het liedje “Missing you” van Puff Daddy onnoemelijk veel, dit al twee weken lang. Hierna volgt een stuk uit mijn boek “Dank je, Sarah”. In mijn boek staat een screenshot afgebeeld, op deze website kan ik het filmpje tonen.

Vrijdag 13 augustus 2021

Sarah’s verjaardag, haar dertigste verjaardag, nét op vrijdag de dertiende, dit zou zij zó gevierd hebben, een dag om nooit te vergeten. Nu, een stille, droevige dag, een dag om zo snél mogelijk te vergeten. Om deze dag door te geraken, maakte ik een afspraak met de stadsdienst van Veurne voor de juiste plaatsbepaling van de gedenkplaat. Mijn zus Wanda stond mij hierin bij.

Dit alles verliep zeer vlot en sereen. Het verdere verloop van de namiddag verliep allesbehalve vlot en sereen. Onze vaste bloemenwinkel in Bulskamp, ’t Bloemenruifje, was gesloten wegens jaarlijks verlof. Hof Ter Daele, onze vaste stek om iets te nuttigen, bleek ook gesloten. Noodgedwongen moesten we op zoek naar een andere bloemenwinkel en taverne. Door dit alles hadden we onze boeketten later dan gepland. Met onze bloemen op mijn schoot rijden we in stilte de Boonakkerstraat in, de weg van Sarah’s sterfplaats.

Plots dringt er iets tot mij door, de radio, die muziek!!! Uren had de radio op de achtergrond gespeeld, geen énkel liedje gehoord, en nu dit!!! Net nu!!!

“Missing you” van Puff Daddy

Dit kan toch niet meer?! Dit lied speelde ik al 2 weken. Op de kaartjes aan de boeketten stond letterlijk: “We missen je zo.” Dit overspoelde ons met zó een geweldige kracht, ónbeschrijflijk. We voelden ons niet meer alleen, we voelden ons zó gesteund, omringd door liefde en zorgzaamheid, liefde van de overzijde, liefde van SARAH. Het voelde alsof zij wilde zeggen: “Ik weet dat jullie verschrikkelijk lijden maar wéét dat ik er bén voor jullie, ik sta jullie bij, áltijd en óveral.”

Door alle “toevallige” oponthoud transformeerde deze treurige, droevige dag naar een bijzondere, magische dag. Helende troost bereikte ons hart. Dit alles werkte zó heilzaam. Een diepe innerlijke rust daalde over ons neer. We voelden ons verbonden met iets dieper, iets liefdevol, iets niet van deze wereld. En wat voelde dit goed. Onnoemelijke dankbaarheid doordrong ons hele wezen.

Tweede fragment

Dit overkwam Ruben, de broer van Sarah. Na het overlijden van Sarah, had Ruben de zorg voor Inda, haar hondje, op hem genomen. Inda was al een heel oud hondje.

Vrijdag 29 oktober 2021 kreeg Inda een beroerte en dienden wij haar te laten inslapen. Dit woog voor ons allemaal heel zwaar. Wij brachten haar ter crematie naar het Huisdierencrematorium Antverpia-Liberty. Die periode bleek het zeer druk in het crematorium, het duurde een tijdje eer Inda aan de beurt kwam. Donderdag 4 november 2021 kreeg Ruben telefoon dat Inda gecremeerd was en dat zij opgehaald kon worden.

Diezelfde avond stond Ruben aan de pelletkachel te rommelen, deze bevindt zich naast de tv. De tv speelde op de achtergrond, toevallig op het programma ‘Blokken’ met Ben Crabbé. Ruben besteedde hier geen aandacht aan, hij had het te druk met zijn pelletkachel. Tot hij plots Ben Crabbé hoort zeggen; “Editors”, “Inda is terug”, “Editors had een nummer één hit met No sound but the….wind”.

Ruben stond perplex, hij wist niet wat hij hoorde. Dit lied was één van de lievelingsliedjes van Sarah, zij heeft dit lied in 2010 live gehoord op Rock Werchter. Dit lied speelden wij zelfs op haar afscheidsdienst. En dít wordt dan nú vernoemd, met de woorden “Inda is terug”!?

Duidelijker kon toch niet meer! Wij begrepen ónmiddellijk bij wie Inda terug was. De boodschap was voor ons glashelder. Inda was terug herenigd met haar échte baasje. Inda was terug bij Sarah. Dit gaf ons zó ’n goed gevoel, te weten dat Sarah en Inda terug herenigd zijn, dat zij terug samen zijn, in die andere wereld, in het hiernamaals. Want, ook hondjes gaan naar de hemel.

Over synchroniteit gesproken, zó veel toeval op één moment. Zelfs de grootste scepticus kan niet anders dan erkennen dat het toch wel érg toevallig is. Ons bracht het alleszins énorm veel steun.

Derde fragment

Dit is een audiofragment. Wij kregen de toelating om een gedenkplaat te plaatsen op de plek van het ongeval in Bulskamp-Veurne. Dit is een prachtige cortenstalen gedenkplaat, gemaakt en geplaatst door Lennert en Lander Matthyssen, onze neven en jeugdkameraadjes van Sarah. Woensdag 29 december 2021 vertrokken wij om 7.30u vanuit Brecht. Lennert en Lander reden voor ons, met de camionette en aanhangwagen, met al het materiaal en de gedenkplaat. Ruben, mijn zus Wanda, ons nichtje Nele en ik zaten in de volgauto. In onze auto speelde radio Nostalgie.

Niettegenstaande dit eigenlijk een droef gebeuren betrof, heerste er toch een gemoedelijke sfeer in onze auto. We babbelden veel, met op de achtergrond de spelende radio. De radiomaker nam regelmatig korte interviews af van luisteraars met de vraag hoe zij hun kerst meestal vierden. Wij besteedden hier geen aandacht aan, tot plots een Sarah aan het woord kwam. Op zich al héél toevallig dat een Sarah geïnterviewd wordt, maar de uitleg die volgde, bleek nog véél toevalliger.

Zoals déze Sarah haar kerstfeestje altijd organiseerde, bleek op bijna net dezelfde manier zoals ónze Sarah ook elk jaar haar kerstfeestje hield, namelijk, niet met familie maar met haar vrienden, met zotte, goedkope cadeautjes. Het was bij onze Sarah ook altijd een ludiek feest, met haar vrienden, liefst verkleed, met kerstmuziek en met elk jaar geen klassiek kerstmenu maar ‘eten op bomma’s wijze’ op de tafel.

Hoe toevallig was dít weer! Net dán zaten wij in de auto, ik wilde eigenlijk pas om 10.00u vertrekken, de radio spelend op Nostalgie en geen andere zender, nét in een rustiger moment zodat wij hoorden hoe een Sarah aan het woord kwam, een Sarah die haar kerstfeestje toelichtte, op een zéér vergelijkbare manier met de feestwijze van ónze Sarah. Zó veel toeval! Synchroniteit ten voeten uit!!!

Wij wisten wie op dat moment ons reisgezelschap vergezelde. Wij tuften niet met zes naar Veurne, er was een zevende bijgekomen en wát voor ééntje! Onze Sarah. Dit voelde zó goed, zó juist. Zij was erbij. Hoe toevallig ook weer!!!